مقایسه ی یافته های mri هیپوفیز بیماران مبتلا به تالاسمی با و بدون تأخیر بلوغ

مقدمه: β تالاسمی ماژور یک بیماری ژنتیکی شایع در کشور ایران است. تجویز خون در این بیماران حیاتی است و مهم ترین عارضه ی آن اضافه بار آهن در بدن و رسوب آن در ارگان های مختلف و از جمله غدد درون ریز می باشد. اختلال بلوغ از مشکلات شایع این بیماران بوده است که خود ناشی از عوامل مختلف و از جمله درگیری هیپوفیز در زمینه ی رسوب آهن می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط تغییر سیگنال mri هیپوفیز بیماران مبتلا به تالاسمی با تأخیر بلوغ بود. روش ها: به این منظور، 27 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور در گروه سنی 15 تا 25 سالگی وارد مطالعه شده، بر اساس معاینه ی کلینیکی به دو گروه بلوغ طبیعی و تأخیر بلوغ تقسیم شدند. در کلیه ی بیماران، بررسی هیپوفیز با mri انجام شد و سیگنال غده ی هیپوفیز و شدت تغییر سیگنال، ارتفاع و حجم غده در آن ها مشخص گردید. یافته ها: در 93 درصد بیماران مبتلا به تالاسمی درجات متفاوت از کاهش سیگنال غده ی هیپوفیز وجود داشت و تفاوت بین دو گروه معنی دار نبود. اما در بیماران با تأخیر بلوغ هیپوسیگنالتی شدید (severe) به طور معنی داری بیشتر از گروه با بلوغ طبیعی بود (034/0 = p). ارتفاع و حجم غده ی هیپوفیز در گروه تأخیر بلوغ به طور معنی داری کمتر از گروه با بلوغ طبیعی بود (006/0 p =؛ 002/0 =p ). نتیجه گیری: کاهش شدید سیگنال غده ی هیپوفیز، کاهش حجم و ارتفاع غده ی هیپوفیز با وقوع بالینی تأخیر بلوغ رابطه ی معنی داری دارد، بنابراین استفاده از mri به عنوان روش تشخیص یا حتی پیش بینی اختلال بلوغ می تواند مفید باشد. به علاوه، کنترل زود هنگام رسوب آهن جهت جلوگیری از ایجاد سیگنال های بسیار پایین هیپوفیز و ممانعت از آتروفی غده می تواند در پیش گیری از اختلال بلوغ در تالاسمی راه گشا باشد.